Park

Andrea przekroczyła bramę parku i zaczęła iść w bliżej nieokreślonym kierunku. Dziewczyna prowadziła nocny tryb życia, a w dzień wolała się ładnie mówiąc obijać. W dłoni trzymała katanę, wymachując nią na wszystkie strony. No co? Nie było nikogo w pobliżu.

Słysząc jakiś szmer obróciła się w tamtą stronę. Jednak nie zrobiło to na niej większego wrażenia. Swoim zwyczajem wdrapała się na drzewo, siadając wygodnie na gałęzi. Miała o wiele lepszy widok niż z ziemi.

Siedziała już tak od dłuższego czasu na ławce. Ile dokładnie? Nie potrafiła stwierdzić. Wpatrzona była w pobliską fontannę, pogwizdywała sobie cicho.

Ziewnęła, mocno trzymając katanę. Tym, że spadnie nie przejmowała się za bardzo, bo gałąź była wystarczająco gruba.

Spojrzała na niego nieobecnym wzrokiem. Przypominał jej ćpuna, wolała nie mieć z nim nic do czynienia.
- Idź pan w pyry, to moja ławka! -warknęła.

Andrea zerknęła w dół, jednak za dużo nie widziała, więc wychyliła się jeszcze bardziej narażając się na wielką glebę.

- Facet, naruszasz moją prywatność, sam nie byłbyś zadowolony jakby ktoś bezczelnie pchał się na twoją własność. - Wstała rozprostowując kości.

- Zużywasz jej powietrze. -sprostowała, dodając potem, że tak samo narusza jej przestrzeń osobistą i bla bla. Zeskoczyła z drzewa.
- Dobranoc, miło było. -machnęła ręką, kierując się w stronę następnej alejki parku.

- Gdzieś trzeba
Spojrzała na dziewczynkę zaskoczona.
- A co to miało teraz być...

Stanęła i odwróciła się w stronę Demony.
- W sensie, że co? -rozglądnęła się- Nic nie widzę nadzwyczajnego. -dodała.

- A ja owszem, małą małpkę z cyrku - po czym wskazała ręką na Azthuna.
- I jakiegoś ćpuna -skrzyżowała ręce na piersi - nie, nie jestem hodowcą zwierzątek wewnętrznych.
Zwróciła się do dziecka- Wracaj do mamusi zanim ci się krzywda stanie -przyjrzała jej się bacznie.

Udając urażoną, spojrzała najpierw na tego całego ćpuna, a potem na Demonę.
- Nie mam mamusi. -powiedziała wymuszając smutny głosik.

- Gadaj se, gadaj ja swoje wiem - mruknęła do niego. Odpowiadało jej to, że ktoś reagował na jej zaczepki.
- A ty mi się tu zaraz nie rozpłacz - uśmiechnęła się kątem warg.

Pokręciła głową, przybierając obojętny wyraz twarzy.
- Na kij mi matka i ojciec. Dobrze było zwiać z sierocińca, to znaczy opłaciło mi się to..-oglądnęła katanę, uśmiechając się pod nosem.
- A Ty się nie odzywaj. -warknęła do tego podrostka płci męskiej.

Ziewnęła.
- Jak Cię walnę, to co mi zrobisz niby? -uniosła lekko brwi.

- O no coś takiego, mam ci pokłony teraz składać? - zaśmiała się, nadal uważała go za zwykłego ćpuna.